Το 1994, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας όρισε την οστεοπόρωση ως μια ασθένεια «που χαρακτηρίζεται από χαμηλή οστική μάζα και μικροαρχιτεκτονική επιδείνωση του οστικού ιστού, που οδηγεί σε ευθραυστότητα των οστών και κατά συνέπεια αύξηση του κινδύνου κατάγματος». Στην Ευρώπη, εκτιμάται ότι 179.000 άνδρες και 611.000 γυναίκες υποφέρουν από κάταγμα ισχίου κάθε χρόνο και οι αριθμοί αυτοί αναμένεται να διπλασιαστούν τα επόμενα 40 χρόνια, καθώς η δημογραφική κατάσταση στην Ευρώπη εξελίσσεται και ο πληθυσμός γερνά. Αν και ολόκληρος ο πληθυσμός κινδυνεύει από ανάλογες οστικές παθήσεις, η πιθανότητα εμφάνισης οστεοπόρωσης αυξάνεται ανάλογα με διάφορους παράγοντες, όπως το φύλο, η ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό ή το κάταγμα και η καταγωγή. Η έλλειψη άσκησης, το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ έχουν επίσης αναγνωριστεί ως παράγοντες κινδύνου.  Η μάζα των οστών κορυφώνεται σε ηλικία περίπου 18 ετών και, σε σκελετικούς χώρους όπως το εγγύς μηριαίο τμήμα, μειώνεται στη συνέχεια με επιταχυνόμενο ρυθμό μετά την ηλικία των 50 ετών. Η απόκτηση οστικής μάζας κατά την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την πρώιμη ενηλικίωση είναι ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει τον κίνδυνο οστεοπόρωσης στη μετέπειτα ενήλικη ζωή.