Η συνιστώμενη διατροφική ποσότητα πρωτεΐνης, που προσδιορίζεται με τη μέθοδο του ισοζυγίου αζώτου, ορίζεται επί του παρόντος σε 0,8 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα και αντιπροσωπεύει ένα ημερήσιο επίπεδο πρόσληψης πρωτεΐνης επαρκές για να καλύψει τις ανάγκες σχεδόν όλων των ατόμων (Trumbo et al., 2002). Ωστόσο, είναι σαφές ότι κατά τη διάρκεια του διατροφικού περιορισμού της ενέργειας, η πρόσληψη πρωτεϊνών υψηλότερη από τη συνιστώμενη ημερήσια δόση (RDA) συμβάλλει στη μείωση της απώλειας LBM (Wycherley et al., 2012) και η υψηλότερη πρόσληψη πρωτεΐνης σε συνδυασμό με προπόνηση άσκησης αντίστασης είναι απαραίτητη για να διατηρήσει το άτομο πλήρως ή ακόμη και να επιτρέψει αυξήσεις στο LBM (Josse et al., 2011; Longland et al., 2016).

 

Στο πλαίσιο μιας πλήρους δίαιτας, το αποδεκτό εύρος κατανομής μακροθρεπτικών συστατικών (AMDR), το οποίο είναι η πρόσληψη μακροθρεπτικών συστατικών που σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο για χρόνια νόσο ενώ παρέχει επαρκείς προσλήψεις βασικών θρεπτικών συστατικών, περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ενέργειας ως πρωτεΐνη από 10-35 % της συνολικής ενεργειακής πρόσληψης (Trumbo et al., 2002). Είναι σημαντικό ότι σε καταστάσεις ενεργειακού περιορισμού, το ποσοστό της συνολικής ενέργειας από πρωτεΐνη θα αλλάξει ανάλογα με την έκταση του ενεργειακού ελλείμματος. Θα πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε στις συστάσεις για τη διατροφική πρόσληψη πρωτεΐνης σε g πρωτεΐνης/kg μάζας σώματος. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι περισσότερες δίαιτες απώλειας βάρους υψηλότερης πρωτεΐνης εξακολουθούν να παρέχουν πρωτεΐνη που εντάσσεται εντός του AMDR.

Οι τρέχουσες συστάσεις για την πρόσληψη πρωτεΐνης στους αθλητές κατά τη διάρκεια του θερμιδικού περιορισμού καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος. Για παράδειγμα, μια συστηματική ανασκόπηση ανέφερε ότι οι αθλητές που ασκούνται με αντιστάσεις απαιτούν 1,8–2,7 g πρωτεΐνης/κιλό σωματικού βάρους κάθε μέρα κατά τη διάρκεια ενός ενεργειακού ελλείμματος (ή 2,3–3,1 g πρωτεΐνης/kg μάζας χωρίς λίπος κάθε μέρα) (Helms et al., 2014). Αξίζει να σημειωθεί ότι η διατήρηση της LBM κατά τη διάρκεια του θερμιδικού περιορισμού επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν το βέλτιστο επίπεδο πρόσληψης πρωτεΐνης. Πρώτον, όσο πιο σοβαρό είναι το θερμιδικό έλλειμμα (δηλαδή, ταχύτεροι ρυθμοί απώλειας βάρους) συχνά οδηγεί σε μεγαλύτερες απώλειες LBM (Garthe et al., 2011; Mettler et al., 2010). Δεύτερον, όσο πιο αδύνατο είναι ένα άτομο, τόσο πιο ευάλωτο θα είναι σε απώλεια LBM (Elia et al., 1999; Heymsfield et al., 2011). Τέλος, η κατάσταση της προπόνησης και ο όγκος της εργασίας που εκτελείται από τους αθλητές μπορεί να είναι ένας παράγοντας για τον καθορισμό της βέλτιστης πρόσληψης πρωτεΐνης. Για παράδειγμα, η ενεργειακή δαπάνη κατά τη διάρκεια της προπόνησης θα συμβάλει στο θερμιδικό έλλειμμα και θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη διάρκεια της δίαιτας απώλειας βάρους. 

 

Η μέθοδος οξείδωσης αμινοξέων δείκτη (IAAO) είναι μια τεχνική για τον προσδιορισμό των απαιτήσεων σε πρωτεΐνη με μέτρηση της οξείδωσης ενός δείκτη αμινοξέος σε απόκριση σε διαφορετικές προσλήψεις πρωτεϊνών. Εν συντομία, ο ρυθμός οξείδωσης του δείκτη αμινοξέος  θα γίνει σταθερός μόλις ικανοποιηθεί η απαίτηση σε πρωτεΐνη (Elango et al., 2008) και αυτή η μη επεμβατική μέθοδος μπορεί να είναι χρήσιμη για τον προσδιορισμό των απαιτήσεων πρωτεΐνης σε μια ποικιλία αθλητών που υποβάλλονται σε θερμιδικό περιορισμό. Για παράδειγμα, η ΣΗΠ των νεαρών ανδρών που αξιολογήθηκαν χρησιμοποιώντας τη μέθοδο IAAO αναφέρθηκε ότι ήταν 1,0 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα (Humayun et al., 2007), σημαντικά υψηλότερη από την τρέχουσα ΣΗΠ. Οι Kato et al. (2016) εξέτασε τις πρωτεϊνικές απαιτήσεις σε αθλητές αντοχής που εκτελούσαν ένα προσομοιωμένο πρόγραμμα προπόνησης (35 km σε 3 ημέρες) και μετά από ένα οξύ τρέξιμο 20 km, και ανέφεραν ότι η RDA ήταν 1,83 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα. Αναγνωρίζοντας την έλλειψη δεδομένων σε αθλήτριες, οι Wooding et al. (2017) ερεύνησε τις απαιτήσεις σε πρωτεΐνες σε αθλήτριες που εκτελούσαν διαλείπουσα άσκηση μεταβλητής έντασης και ανέφεραν την εκτιμώμενη RDA 1,71 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα. Τέλος, αναφέρθηκε RDA 2,2 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα σε άνδρες bodybuilders σε μια ημέρα που δεν προπονήθηκαν χρησιμοποιώντας το IAAO (Bandegan et al., 2017). Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλα τα δεδομένα για τις πρωτεϊνικές απαιτήσεις που προέκυψαν από το IAAO που συζητήθηκαν εδώ πραγματοποιήθηκαν στο ενεργειακό ισοζύγιο, με μη αθλητές (Humayun et al., 2007) και αθλητές (Bandegan et al., 2017; Kato et al., 2016; Wooding et al., 2017) που απαιτούν πολύ περισσότερη πρωτεΐνη από την τρέχουσα RDA των 0,8 g πρωτεΐνης/kg/ημέρα. 

 

Έτσι, η μέθοδος IAAO μπορεί να είναι χρήσιμη για τον καθορισμό των βέλτιστων συστάσεων πρωτεΐνης για αθλητές που υποβάλλονται σε ποικίλα πρωτόκολλα προπόνησης και παρεμβάσεις θερμιδικού περιορισμού.