Οι αθλητές (ιδιαίτερα εκείνοι των υψηλών επιδόσεων) ξοδεύουν τακτικά μεγάλες ποσότητες ενέργειας κατά τη διάρκεια της προπόνησης και του αγώνα. Η απώλεια βάρους σε αθλητές, εάν είναι επιθυμητό, επιτυγχάνεται συνήθως με την εισαγωγή ενός θερμιδικού ελλείμματος που συνίσταται στον περιορισμό της διατροφικής ενέργειας σε συνδυασμό με την προπόνησή τους. Οι διακεκριμένοι αθλητές υποβάλλονται σε διατροφικό θερμιδικό περιορισμό για τη μείωση του σωματικού λίπους, κάτι που μπορεί να είναι επωφελές σε μια ποικιλία αθλημάτων για τη βελτίωση της αναλογίας ισχύος προς βάρος καθώς και για τη βελτίωση της συνολικής αθλητικής απόδοσης (Sundgot-Borgen & Garthe , 2011). Ωστόσο, μπορεί να υπάρξει μια συνοδευτική απώλεια άλιπης μάζας σώματος (LBM) κατά τη διάρκεια του θερμιδικού περιορισμού που μπορεί να αποτελεί περίπου το 25% του συνολικού βάρους που χάνεται (Weinheimer et al., 2010).

Η άλιπη μάζα σώματος, ένα σημαντικό ποσοστό της οποίας είναι οι σκελετικοί μύες, είναι κρίσιμη για την καλή μεταβολική λειτουργία (δηλαδή την απόρριψη γλυκόζης μετά το γεύμα, η την οξείδωση των λιπιδίων και την ενεργειακή δαπάνη ηρεμίας). Το πιο σημαντικό για τους διακεκριμένους αθλητές είναι ότι οι σκελετικοί μύες αποτελούν δομικό στοιχείο ζωτικής σημασίας για τις αθλητικές επιδόσεις (Wolfe, 2006). Ως εκ τούτου, για τη μείωση των αρνητικών συνεπειών της απώλειας και της απόδοσης των σκελετικών μυών που μπορεί να συνοδεύουν τον θερμιδικό περιορισμό, στρατηγικές για την προώθηση της υψηλής ποιότητας απώλειας βάρους (δηλαδή, την απώλεια λιπώδους μάζας διατηρώντας το LBM) είναι σημαντικές για τους αθλητές που ασκούνται σε υψηλό επίπεδο.

Η κανονική διατήρηση της LBM καθορίζεται από συνεχώς αντίθετους και κυμαινόμενους ρυθμούς σύνθεσης μυϊκής πρωτεΐνης (MPS) και διάσπασης μυϊκής πρωτεΐνης (MPB). Για παράδειγμα, σε κατάσταση νηστείας, το MPB υπερβαίνει τα ποσοστά MPS έτσι ώστε το καθαρό ισοζύγιο πρωτεΐνης να είναι αρνητικό (Rasmussen & Phillips, 2003). Η κατανάλωση ενός γεύματος που περιέχει πρωτεΐνη με υψηλότερες ποσότητες βασικών αμινοξέων (Volpi et al., 2003) και ιδιαίτερα λευκίνης (Atherton et al., 2010), διεγείρει το MPS ενώ η απόκριση ινσουλίνης που προκαλείται από πρωτεΐνη βοηθά στη μείωση του MPB (Greenhaff et al., 2008), με αποτέλεσμα θετικό ισοζύγιο πρωτεϊνών (Greenhaff et al., 2008). Ωστόσο, οι αντιδράσεις είναι παροδικές με την τροφοδότηση και αντιστρέφονται εντός ωρών από τη μη λήψη φαγητού, οδηγώντας σε περιόδους αρνητικού ενεργειακού ισοζυγίου. Έτσι, στο ενεργειακό ισοζύγιο, κατά τη διάρκεια της ημέρας οι περίοδοι θετικού και αρνητικού ισοζυγίου πρωτεϊνών είναι περίπου ίσες, με αποτέλεσμα σταθερή σκελετική μυϊκή μάζα.