Παρά τις δυσκολίες στη χρήση της απόδοσης ως τελικό σημείο αξιολόγησης των συμπληρωμάτων διατροφής σε πρωτεϊνες, πρέπει να ληφθεί υπόψη η φύση της φυσικής δραστηριότητας κατά την αξιολόγηση του οφέλους ενός συμπληρώματος. Για παράδειγμα, ένας body builder και ένας δρομέας αποστάσεων ενδιαφέρονται και οι δύο για τη μεγιστοποίηση της μυϊκής δύναμης, αλλά ο body builder θέλει να επιτύχει αυτόν τον στόχο αυξάνοντας τη μυϊκή μάζα, ενώ ο δρομέας αποστάσεων στοχεύει σε τόσο χαμηλή μάζα μυών όσο είναι λειτουργική. Σαφώς, τα τελικά σημεία απόδοσης είναι διαφορετικά για αυτά τα δύο άτομα. Αν και μπορεί να είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν τα τελικά σημεία απόδοσης με ποσοτικά αξιόπιστο τρόπο, είναι ωστόσο σημαντικό να λαμβάνεται υπόψη ο μεταβολικός στόχος του ατόμου που χρησιμοποιεί το συμπλήρωμα.

Το ισοζύγιο αζώτου ήταν το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο τελικό σημείο για την αξιολόγηση της χρησιμότητας των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης ή αμινοξέων. Ωστόσο, υπάρχουν περιορισμοί στην ερμηνεία του ισοζυγίου αζώτου. Η φαινομενική κατακράτηση πρωτεϊνών σε υψηλές προσλήψεις πρωτεϊνών μπορεί να δώσει ψευδώς υψηλές εκτιμήσεις για τις απαιτήσεις σε πρωτεΐνη και μπορεί να μεγαλοποιήσει τα φαινομενικά ευεργετικά αποτελέσματα των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης. Επιπλέον, τα σφάλματα στη μέτρηση της απώλειας αζώτου σε σωματικά δραστήρια άτομα είναι πιθανό να είναι συστηματικά και όχι τυχαία υποεκτιμήσεις. Για παράδειγμα, ο ρυθμός απώλειας αζώτου στον ιδρώτα γενικά θεωρείται ότι είναι μια σταθερή τιμή, αλλά αυτή η τιμή είναι πιθανό να είναι υψηλότερη σε ασκούμενα άτομα, ιδιαίτερα εάν ασκούνται στη ζέστη. Είναι επίσης πιθανό ότι το άζωτο χάνεται μέσω της αναπνοής σε σημαντικό ποσοστό κατά τη διάρκεια της έντονης άσκησης, αλλά ο ρυθμός αερισμού είναι τόσο υψηλός κατά τη διάρκεια της άσκησης που η ποσότητα αζώτου που κινείται μέσα και έξω από τους πνεύμονες είναι τόσο μεγάλη ώστε η ανίχνευση οποιασδήποτε καθαρής έκκρισης αζώτου μέσω της αναπνοής είναι αδύνατη. Αυτά τα προβλήματα καθιστούν δύσκολη την ερμηνεία της ισορροπίας αζώτου, επειδή καθεμία από αυτές τις πηγές σφάλματος υποτιμά την απώλεια αζώτου εάν μετράται με παραδοσιακά μέσα. Επιπλέον, η ακριβής ανάλυση της δίαιτας αποτελεί συχνά πρόβλημα και πολλές μελέτες δεν έχουν αφήσει επαρκή χρόνο για προσαρμογή στη δίαιτα. Τέλος, οι διακυμάνσεις στην ενεργειακή πρόσληψη έχουν έντονη επίδραση στο ισοζύγιο αζώτου. Παρά αυτά τα πιθανά προβλήματα, ωστόσο, το ισοζύγιο αζώτου θεωρείται γενικά ως το καλύτερο κριτήριο για την αξιολόγηση των αναγκών σε πρωτεΐνες και έχουν δημοσιευτεί αρκετές χρήσιμες μελέτες που αξιολογούν την επίδραση της άσκησης στις απαιτήσεις σε πρωτεΐνη.

Τα αποτελέσματα μιας μελέτης από τους Gontzea et al έδειξαν ότι τα φυσιολογικά άτομα που έκαναν μια δίαιτα που περιείχε σταθερή ποσότητα αζώτου και που ήταν σε ισορροπία αζώτου στην καθημερινή ζωή είχαν αρνητικό ισοζύγιο αζώτου για σχεδόν δυο εβδομάδες μετά την έναρξη ενός προγράμματος άσκησης. Ωστόσο, μετά την αρχική περίοδο των δυο εβδομάδων, μπορούσαν να διατηρήσουν ισορροπία αζώτου κατά τη διάρκεια της προπόνησης χωρίς να αυξήσουν την πρόσληψη αζώτου. Αυτή η μελέτη έχει αναφερθεί ευρέως ως απόδειξη ότι η σωματική δραστηριότητα αυξάνει τις απαιτήσεις σε πρωτεΐνες, και επομένως ως υποστήριξη για τη χρησιμότητα των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης. Ωστόσο, είναι δυνατή μια εναλλακτική ερμηνεία αυτών των δεδομένων. Επειδή τα περισσότερα σωματικά δραστήρια άτομα έχουν ένα μάλλον σταθερό μοτίβο άσκησης, η σταθερότητα του ισοζυγίου αζώτου μετά την αρχική περίοδο προσαρμογής στην άσκηση δείχνει ότι η ισορροπία αζώτου μπορεί να διατηρηθεί αρκετά καλά χωρίς αλλαγή στην πρόσληψη πρωτεΐνης σε άτομα που είναι χρόνια σωματικά δραστήρια.

Πηγή: 
Robert R Wolfe "Protein supplements and exercise" The American Journal of Clinical Nutrition, Oxford Academic, Vol.72, Issue 2, 08/2000