Η σωματική απόδοση εξαρτάται από διάφορες μυϊκές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της δύναμης. Η σύνθεση και η διάσπαση στις μυϊκές πρωτεΐνες είναι σημαντική για τον καθορισμό τόσο της δύναμης όσο και της συνολικής λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Ωστόσο, οι περισσότερες έρευνες στον τομέα της μυϊκής λειτουργίας και της άσκησης έχουν επικεντρωθεί στον ενεργειακό μεταβολισμό παρά στη ρύθμιση του μεταβολισμού των μυϊκών πρωτεϊνών. Βασικά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα σχετικά με τους μηχανισμούς που διέπουν την απόκριση της σύνθεσης και της διάσπασης των μυϊκών πρωτεϊνών στην άσκηση. Επίσης η επίδραση της άσκησης στις πρωτεϊνικές απαιτήσεις στους ανθρώπους είναι ακόμα αμφιλεγόμενη. Μεθοδολογικά ζητήματα έχουν περιορίσει την εξερεύνηση αυτών και άλλων θεμάτων σχετικά με τη δραστηριότητα των μυϊκών πρωτεϊνών λόγω της δυσκολίας ποσοτικοποίησης της σύνθεσης και της διάσπασης των μυϊκών πρωτεϊνών στους ανθρώπους. Αντί της άμεσης μέτρησης της δράσης των πρωτεϊνών, η επίδραση της πρόσληψης πρωτεΐνης σε μεταβλητές απόδοσης όπως η δύναμη έχει χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση του μεταβολισμού των μυών. Ωστόσο, το να βασίζεσαι σε ένα αποτέλεσμα απόδοσης που δυνητικά επηρεάζεται από διάφορες μεταβλητές για την αξιολόγηση της απόκρισης σε μια συγκεκριμένη διαταραχή (π.χ. πρόσληψη πρωτεΐνης) έχει πολλούς περιορισμούς. Κατά συνέπεια, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιο συγκεκριμένο συμπλήρωμα πρωτεΐνης βελτιώνει θετικά την απόδοση, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη ότι δεν υπάρχει συμπλήρωμα πρωτεΐνης που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο. Επομένως, αυτή η συζήτηση παρέχει ένα θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο αξιολογείται η πιθανότητα ότι τα συμπληρώματα σε πρωτεινες και αμινοξέα μπορεί να είναι χρήσιμα για ενεργά άτομα.

Οι λόγοι που αναφέρονται για τη χρήση συμπληρωμάτων σε πρωτεΐνες και αμινοξέα περιλαμβάνουν διέγερση και διατήρηση της μυϊκής ανάπτυξης και δύναμης, ενίσχυση της χρήσης ενέργειας (π.χ. προσθήκη αμινοξέων σε ένα συμπλήρωμα γλυκόζης) και διέγερση της απελευθέρωσης αυξητικής ορμόνης. Για να αξιολογήσει κανείς τα οφέλη των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης ή αμινοξέων, πρέπει να λάβει κανείς υπόψη πολλά σημεία. Σε μια διερεύνηση αυτού του ζητήματος από το Γραφείο Έρευνας της Επιστήμης της Ζωής (LSRO) της Ομοσπονδίας Αμερικανικών Εταιρειών για την Πειραματική Βιολογία, αναφέρθηκαν πολλά προβλήματα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η επισήμανση των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης είναι συχνά ανεπαρκής. Βρήκαν περιορισμένα δεδομένα που τεκμηρίωσαν τον βαθμό στον οποίο χρησιμοποιούνται συμπληρώματα πρωτεΐνης και λίγες πληροφορίες για την ασφάλεια, τα περισσότερα από τα οποία συγκεντρώθηκαν σε αρουραίους. Η έκθεση σημείωσε ότι τα συμπληρώματα αμινοξέων χρησιμοποιούνται γενικά για φαρμακολογικούς λόγους. Οι ερευνητές ανησυχούσαν επίσης για τις πιθανές επιβλαβείς παρενέργειες των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης ή αμινοξέων και, ειδικότερα, θεώρησαν ότι τα βρέφη, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με χρόνιες διαταραχές μπορεί να είναι πιο επιρρεπή σε τέτοιες επιδράσεις. Δεν παρουσιάστηκαν σταθερά δεδομένα σχετικά με την εμφάνιση παρενεργειών, αλλά έγινε αναφορά στις πιθανές επιπτώσεις της υπερβολικής πρόσληψης πρωτεΐνης, όπως αφυδάτωση λόγω της υψηλής απέκκρισης ουρίας, ουρική αρθρίτιδα, ηπατική και νεφρική βλάβη, απώλεια ασβεστίου, φούσκωμα και διάρροια.

Ενώ η έκθεση LSRO περιέγραψε ορισμένες χρήσιμες εκτιμήσεις σχετικά με τη χρήση συμπληρωμάτων, όπως συγκεκριμένες ανησυχίες σχετικά με πιθανές παρενέργειες, λίγες πληροφορίες δόθηκαν σχετικά με την αξία αυτών των συμπληρωμάτων. Θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψη τρία τελικά σημεία που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της αξίας των συμπληρωμάτων σε πρωτεινες αναφορικά με τη μυϊκή μάζα και τη λειτουργία του οργανισμού. Πρώτον είναι η χρήση της απόδοσης ως τελικό σημείο, οι δυσκολίες της οποίας έχουν ήδη σημειωθεί. Η δεύτερη προσέγγιση είναι το ισοζύγιο αζώτου, το οποίο είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μεταβολικό τελικό σημείο, επειδή το άζωτο είναι το μοναδικό συστατικό των αμινοξέων. Η ισορροπία μεταξύ της ποσότητας αζώτου που προσλαμβάνεται και της ποσότητας που εκκρίνεται παρέχει έναν άμεσο δείκτη του βαθμού στον οποίο η πρωτεΐνη είτε λαμβάνεται είτε χάνεται με την πάροδο του χρόνου στο σώμα. Η τρίτη προσέγγιση είναι η άμεση ποσοτικοποίηση της κινητικής κατάστασης των μυϊκών πρωτεϊνών.

Πηγή: 
Robert R Wolfe "Protein supplements and exercise" The American Journal of Clinical Nutrition, Oxford Academic, Vol.72, Issue 2, 08/2000